آقاي مهدي پور در يادداشتهاي خويش نوشته اند كه آقاي حاج شيخ محمود وحدت، از وعاظ محترم آذربايجانيهاي مقيم تهران اين قضيه را نقل كردند:

در عهد ستم شاهي رضا خان، كه چادر از سر زنها به اجبار برمي داشتند، روزي خانمي در محله ي پل سنگي تبريز مي رفته، كه با پاسباني مصادف مي شود و چادرش را به زور از او مي گيرد. آن زن به شدت التماس مي كرده است كه پاسبان چادر را از او نگيرد و وي را در معرض ديد نامحرمان، بي ستر و حجاب نسازد ولي او اعتنايي نمي كرده است.

در اين موقع يكي از محترمين محل، به نام حاج فخر دوزدوزاني، از راه مي رسد و با مشاهده ي اين صحنه، به سوي پاسبان مي رود تا از او خواهش كند كه چادر را به زن پس بدهد در همين لحظه مي بيند زن داد زد: ترا به حضرت ابوالفضل عليه السلام، چادرم را به من بده؛ ولي آن پاسبان با كمال گستاخي گفت: بگو ابوالفضل عليه السلام بيايد و چادر را از من بگيرد!


در اين هنگام حاج فخر راهش را كج مي كند. به او مي گويند: چرا جلو نرفتي تا وساطت كني؟ او مي گويد: او را به مرد بزرگي حواله كردند؛ اينجا ديگر جاي من نيست، حضرت ابوالفضل عليه السلام خودش مشكل را حل مي كند.

پاسبان كه به حال غرور ايستاده بود و بر تفنگ خويش تكيه داده بود، يك مرتبه پايش به ماشه ي تفنگ مي خورد و در نتيجه تيري از آن شليك مي شود و به چانه اش اصابت مي كند و نقش زمين مي شود! زن نيز مي دود و چادرش را از روي جسد آن پليد برمي دارد و بر سر مي نهد.

آري، افرادي كه ناظر گستاخي آن بي ادب بودند، با چشم خود مي بينند كه حضرت ابوالفضل عليه السلام چگونه مشكل را حل كرد و بي ادب را به سزاي خود رساند. [1] .