در زمان ناصرالدين شاه، در تبريز، يكي از مأمورين دولت از يك مغازه دار ماليات طلب مي كند. اما مغازه دار امروز و فردا مي كند. مأمور، يك روز صبح زود درب مغازه مي آيد و مي گويد: امروز تا ماليات را از تو نگيرم از اينجا نمي روم. مرد كاسب مي گويد: تو را به حضرت ابوالفضل عليه السلام، مرا معاف دار. مأمور گستاخ مي گويد: اگر ابوالفضل عليه السلام قدرت دارد، شر مرا از سر تو كم كند

كاسب آهي مي كشد و مي گويد: يا ابوالفضل عليه السلام، به دادم برس! فورا اسب مأمور


سركشي مي كند و آن قدر بالا و پايين مي رود كه مأمور را به زمين مي زند. بعد از آن نيز با دستهايش شروع به كوبيدن بر سينه ي مأمور مي كند. او هم صداي سگ (عو عو) مي كند. وقتي مي آيند، مي بينند فك بالاي وي پايين آمده و فك پايينش جلو رفته است و وضع بسيار زاري دارد. ديري نگذشت كه با اين وضع اسفبار، به درك واصل شد. [1] .