يكي از موثقين اين قضيه را نقل كرده است:

يكي از طلاب در نجف اشرف، مدتي علم فقه و اصول تحصيل مي نمود و ليكن از علم اخلاق بي بهره بوده است. وي در بعضي از مجالس اظهار مي دارد كه اباالفضل العباس به واسطه ي نسب بر ما شرافت دارد، و الا مقام علم و اجتهاد ما بالاتر است و ما در علوم دينيه بيشتر زحمت كشيده ايم و از او بيشتر مي فهميم!

گويند: شبي حضرت اباالفضل عليه السلام را در خواب مي بيند و حضرت قريب به اين بيان به وي مي فرمايد:

آنچه شما تحصيل كرده ايد ظنيات است، و من از مقام علم و يقين، علوم يقينيه را تحصيل نموده ام.

سپس يك سيلي به صورت او زده مي شود و با حالت خوف و وحشت از خواب بيدار مي شود و تب شديدي بر او عارض شده است! به او مي گويند: ترا چه مي شود؟!

مي گويد: مرا به حرم حضرت اباالفضل العباس عليه السلام ببريد! او در آنجا توبه و انابه و استغاثه مي كند و شفا داده مي شود. [1] .