«حضرت آيت الله العظمي حكيم قدس سره» از علماي بزرگ و پروا پيشه و از مراجع تقليد بودند، كه سالها زعامت حوزه ي كهنسال «نجف اشرف» را به عهده داشتند و در راه نگهباني از دين خدا رنجها را به جان خريدند.

آن بزرگوار درباره ي «حضرت ابوالفضل عليه السلام» و سرداب مقدس و قبر مطهر آن حضرت داستاني دارند، كه شنيدني است و آن را آيت الله «حاج سيد عباس كاشاني حائري» در ماه ربيع الاول 1407 قمري، براي گروهي از فضلاي حوزه ي علميه ي قم، اينگونه نقل كرده اند:

روزي در بيت «آيت الله العظمي آقاي حكيم قدس سره بودم، كه كليدار آستان قدس حضرت ابوالفضل عليه السلام تلفن كرد و گفت: سرداب مقدس حضرت ابوالفضل عليه السلام را آب گرفته است و بيم آن مي رود كه ويران گردد و به حرم مطهر و گنبد و مناره ها نيز آسيب كلي وارد شود، بنابراين شما كاري بكنيد و نسبت به تعمير آن سرداب مطهر اقدام نماييد.

آيت الله حكيم فرمودند: من جمعه به آنجا خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم، انجام خواهم داد. آنگاه گروهي از علماي نجف از جمله اينجانب، همراه ايشان به كربلا و به حرم مطهر حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام رفتيم.

آن مرجع بزرگ براي بازديد به طرف سرداب مقدس رفتند و ما نيز به دنبال ايشان بوديم. اما آية الله حكيم همين كه چند پله پايين رفتند، نشستند و با صداي بسيار بلندي كه تا آن روز نديده بودم، شروع به گريه كردند. همه ي ما شگفت زده و هراسان شديم كه چه شده است؟ من گردن كشيدم و در سرداب نگاه كردم، ديدم شگفتا، منظره ي عجيبي است كه مرا هم گريان ساخت.

منظره اين بود كه، ديدم قبر شريف حضرت ابوالفضل عليه السلام در ميان آب، مثل جايي


كه از هر سو به وسيله ي ديوار بتوني بسيار محكم حفاظت شود، در وسط آب قرار دارد. اما آب آن را نمي گيرد! درست همانند قبر سالارش، حضرت امام حسين عليه السلام كه متوكل بر آن آب بست، اما آب به سوي قبر پيش روي نكرد و آنجا را حاير حسيني ناميدند. سلام خدا بر او و سالارش امام حسين عليه السلام. [1] .