سيد حسن اكمال واسطي، شاعر بزرگ و مشهور، مدير مجله ي «الواعظ» اين قضيه را نقل مي كند:

مطلع شدم كه علمهاي «درگاه حضرت عباس عليه السلام [در شهر لكهنو، در كشور هند]» دفعتا سياه شده اند. با شنيدن اين خبر، بلافاصله خود را به «درگاه» رساندم. وقتي به باب درگاه رسيدم، لرزه بر اندامم مستولي شد. با ترس و لرز، وارد صحن درگاه شدم و از فاصله ي شش متري نگاه كردم، ديدم همه ي علمها به حال خود مي باشند ولي علم بزرگ، سياه شده است.

وقتي دقت كردم، متوجه شدم تمام علم سياه شده است، و فقط در يك نقطه ي آن نور باقي مانده است! علمهاي ديگر نيز هيچ گونه تغييري پيدا نكرده اند. در اين اثنا، ناگهان ديدم در وسط علم بزرگ كه سياه شده بود، لفظ «محمد» نمودار شد كه با حروف جلي نوشته شده بود. تمام حضار و زائرين نيز آن لفظ را ملاحظه و مشاهده نمودند. اين كيفيت تقريبا پانزده دقيقه طول كشيد و همه نگاه مي كردند. پس از آن به حال خود برگشت و علم بزرگ هم مثل علمهاي ديگر صاف و تميز شد.

اين هم يك نوع كرامتي است، كه انواعي از آن در هند و پاكستان ديده مي شود. [1] .