اين قضيه در كتاب «رياض الشهادة» مسطور است:

در يكي از بلاد روم، درختي بود كه در روز عاشورا پيوسته از آن خون مي ريخت و بنده از جمعيت كثيري از تجار و مترددين اين گونه شنيده ام:

در روز عاشورا نزديك به زوال آفتاب، شاخه اي از آن درخت سرازير مي شود و از


برگهاي آن قطرات خون مي چكد و تا غروب آفتاب ادامه دارد. بعد از غروب روز عاشورا، درخت خشك مي شود تا اينكه باز سال ديگر شاخه و برگ مي دهد و دوباره روز عاشورا در همان وقت بهمان گونه درمي آيد.

هر سال جمع كثيري به زيارت آن درخت مي روند و در آن روز، اطراف آن درخت تعزيه و عزاداري براي حضرت سيدالشهداء عليه السلام اقامه مي نمايند. [1] .