علامه ي بزرگوار و عالم جليل القدر شيعه، محدث اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام مرحوم علامه ي مجلسي رضوان الله تعالي عليه از بعضي از اهل وثوق از «سيد علي حسيني» رحمة الله عليه اين قضيه را نقل فرمود:

من مجاور بر قبر مولايم حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام بودم،چون روز عاشورا شد مردي از دوستان ما، كتاب مقتل حضرت امام حسين عليه السلام را براي ما مي خواند تا به اين روايت رسيد كه حضرت باقر عليه السلام فرمودند: هر كس در مصائب


حضرت امام حسين عليه السلام اشك ريزد، حق تعالي گناهان او را مي آمرزد، اگر چه بقدر كف دريا باشد.

در آن مجلس مرد جاهلي كه مدعي علم بود، حاضر بود و چون به عقل ناقص خود اعتماد تمام داشت گفت: گمان نمي كنم اين حديث صحيح باشد! زيرا چطور ممكن است كه گريه كردن بر آن حضرت اينقدر ثواب داشته باشد؟ ما با او به بحث و مجادله زيادي پرداختيم ولي او دست از ضلالت خود برنداشت و برخاست و رفت.

چون صبح شد ديديم او با اضطراب و حالت خاصي آمد و نزد ما نشست و از ما معذرت خواست و از گفته هاي ديروز خود نادم و پشيمان بود! علت پشيماني او را سؤال كرديم. گفت: وقتي از شما جدا شدم و شب شد، به بستر رفتم و خوابيدم. در عالم خواب ديدم قيامت برپا شده است و همه ي مردم را در يك صحرا جمع كرده اند و ترازوهاي اعمال را آويخته اند و صراط را بر روي جهنم كشيده اند و ديوانهاي عمل را گشوده اند و آتش جهنم را برافروخته اند و قصرهاي بهشت را به جلوه درآورده اند.

در آن هنگام تشنگي شديدي بر من غالب شد. چون به طرف راست خود نظر كردم، ديدم حوض كوثر است و بر لب حوض دو مرد و يك زن مجلله ايستاده اند كه نور جمال ايشان صحراي محشر را روشن كرده است و آنها لباس هاي سياه پوشيده اند و مي گريند.

از مردي كه نزديكم بود، پرسيدم: اينها كيستند كه كنار حوض كوثر ايستاده اند؟ گفت: حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم و حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام و آن زن مجلله حضرت فاطمه ي زهرا عليهاالسلام هستند. گفتم: چرا لباسهاي مشكي و سياه پوشيده اند و مي گريند؟ گفت: مگر نمي داني كه امروز روز عاشورا است و روز شهادت آقا سيد الشهداء اباعبدالله الحسين عليه السلام است؟ من جلو رفتم. وقتي به حضرت فاطمه ي زهرا


عليهاالسلام نزديك شدم، گفتم: اي بي بي جان، دختر رسول الله، تشنه ام! آن حضرت از روي غضب به من نظر كرد و فرمود: «تو آن كس نيستي كه فضيلت گريه كردن بر مصيبت فرزند دلبندم، نور ديده ي من، شهيد مظلوم حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام را انكار كردي؟»

از وحشت از خواب بيدار شدم و از گفته ي خود پشيمان شدم و حالا از شما معذرت مي خواهم و تقاضا دارم كه از تقصير من بگذريد [1] .