حجة الاسلام و المسلمين آقاي حاج سيد محمد تقي حشمت الواعظين طباطبائي قمي، داستاني را از آيت الله العظمي مرعشي نجفي «قدس سره» (متوفي 7 صفر المظفر 1414 قمري) اين چنين نقل كرده اند:

يكي از علماي نجف اشرف، كه مدتي به قم آمده بود، براي من چنين نقل كرد كه: من مشكي داشتم. به مسجد جمكران رفتم و درد دل خود را به محضر حضرت بقية الله حجة بن الحسن العسكري امام زمان - عجل الله تعالي فرجه الشريف - عرضه داشتم و از ايشان خواستم كه نزد خدا شفاعت كنند تا مشكلم حل شود. براي اين منظور چندين دفعه به مسجد جمكران رفتم، ولي نتيجه اي نديدم.

روزي هنگام نماز دلم شكست و عرض كردم: مولا جان، آيا جايز است كه در


محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگري متوسل شوم؟ شما امام من مي باشيد، آيا زشت نيست كه با وجود امام، حتي به علمدار كربلا قمر بني هاشم (ع) متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟!

از شدت تأثر بين خواب و بيداري قرار گرفته بودم. ناگهان با چهره ي نوراني قطب عالم امكان حضرت حجت بن الحسن العسكري عجل الله تعالي فرجه الشريف مواجه شدم. بدون تأمل به حضرتش سلام عرض كردم. حضرت با محبت و بزرگواري جوابم را دادند و فرمودند: نه تنها زشت نيست و نه تنها ناراحت نمي شوم كه به علمدار كربلا متوسل شوي، بلكه شما را راهنمايي هم مي كنم كه به حضرتش چه بگويي. چون خواستي از حضرت ابوالفضل حاجت بخواهي، اين چنين بگو: «يا أبالغوث أدركني!» اي فريادرس، مرا درياب. [1] .