«انه لا يحب المستكبرين». [1] .

او گردن كشان را دوست نمي دارد.

رفتار امام حسين عليه السلام با طبقات تهي دست، متواضعانه بود و با افراد محروم و نيازمند جامعه، بسيار دوستانه و صميمانه رفتار مي كرد. آنان كه در نظر سطحي نگر و ظاهربين دنيادوستان و ماده پرستان، ارزشي نداشتند، در نظر ژرف نگر و خدابينانه ي امام حسين عليه السلام احترام داشتند و از مهر و صفاي آن حضرت برخوردار مي شدند. او از تكبر و خودبيني، سخت پرهيز مي كرد و از آن بيزار بود.

آري، بنابر كلام صريح آن حضرت، اين منش انسان دوستانه، برگرفته از قرآن كريم است؛ چنان كه خداوند درباره ي مستكبران مي فرمايد:

«لا جرم أن الله يعلم ما يسرون و ما يعلنون انه لا يحب المستكبرين». [2] .

قطعا خداوند به آن چه آنان در پنهاني انجام مي دهند و آن چه آشكارا مرتكب مي شوند؛ آگاهي دارد و خداوند، مستكبران را دوست نمي دارد.

مسعدة بن صدقه نقل مي كند كه حضرت حسين بن علي عليه السلام گروهي مستمند را در راه ديد كه نشسته اند پاره هاي ناني را مي خورند. آنان از امام حسين عليه السلام خواستند كه بر بساط آنان بنشيند و از غذاي آنان تناول فرمايد. حضرت در كنار آنان نشست و با آنان غذا خورد. آن گاه اين آيه را تلاوت فرمود:

«انه لا يحب المستكبرين».

راستي كه خداوند، مستكبران را دوست نمي دارد.

آن گاه فرمود:«من شما را اجابت كردم. اكنون شما مرا اجابت كنيد». عرض كردند:

«آري، اي زاده ي رسول الله!»و با آن حضرت، به خانه ي ايشان آمدند. حضرت به رباب فرمود:«آن چه را ذخيره كرده اي، بياور.» [3] و همه را در راه خدا به آنان بذل فرمود.

حضرت سيدالشهداء عليه السلام با آن تواضع بي نظيرشان و قرائت آيه ي كريمه، به وضوح به ما فهماند كه آن اخلاق كريمانه و رفتار بزرگوارانه، بر گرفته از قرآن كريم است.