يكي از جلوه هاي زيبا كه در روز عاشورا اتفاق افتاد جريان مباهله يكي از ياران امام حسين عليه السلام در ميدان نبرد با همرزم خود بوده است كه منجر به پيروزي او شد؛ توضيح آن كه: گذشته از خود حضرت كه همواره با ايراد خطبه و سخنراني در جهت هدايت كوفيان تلاش مي كرد و پيوسته با آنان سخن مي گفت و حقايق را توضيح مي داد و حق را بر آنان عرضه مي داشت، برخي بزرگان از ياران حضرت نيز در اين جهت تلاش هاي فراواني كردند تا شايد بتوانند كوفيان را به عواقب عملشان توجه داده و از خواب غفلت بيدار نمايند، از جمله آنها «برير بن خضير» است. بعد از آن كه سخنان او در دل كوفيان سنگ دل اثرگذار نشد. [1] .

بالاخره«برير»وارد ميدان رزم شد، او كه مرد بزرگ، زاهد، پارسا و اهل عبادت و معنويت بود، در آخرين تلاش خود با هم رزم خويش به نام يزيد بن المغفل از طريق سنت قرآني مباهله پيش آمد و به او گفت:«بيا تا از خداوند بخواهيم، هر كدام از من و تو بر باطل هستيم به دست كسي كه در مسير حق حركت مي كند كشته شود». بعد از توافق بر اين مباهله، برير با يزيد بن المغفل وارد جنگ شدند و بالاخره يزيد به دست برير كشته شد. [2] .

اين جريان چندين پيام دارد:

اولا: گوياي يقين و ايمان پولادين ياران امام حسين بر حقانيت نهضت امام است.

ثانيا: برير مي خواست حتي از طريق مباهله - به عنوان يك آموزه قرآني - لشكريان


كوفه را از خواب غفلت بيدار كند.

ثالثا: به كوفيان بفهماند كه اين حسين همان كسي است كه رسول خدا به حكم قرآن او را به عنوان فرزندش با خود براي مباهله با نصاراي نجران برد و آنها با ديدن چهره اهل بيت - از جمله امام حسين - از حضور در مباهله خودداري كردند، پس چرا شما امروز در برابر او كه يكي از مصاديق فراز نوراني«ابنائنا» [3] در قرآن است شمشير كشيديد، آيا مگر شما مسلمان نيستيد، و آيا مباهله را در قرآن نخوانده ايد؟!

رابعا: به آيندگان ثابت كند كساني كه به جنگ فرزند رسول خدا آمده بودند، حتي به اندازه ي مسيحيان نجران هم معرفت و اعتقاد ديني نداشته اند، به همين جهت خون فرزند رسول خدا را در كربلا ريختند، و اگر ذره اي ايمان و باور ديني مي داشتند هرگز به آن جنايت كه نفرت ابدي و عذاب جاودان را نصيب آنان كرد، دست نمي زدند.