يكي از تفاوت هاي اساسي بين عشق الهي و غير الهي آن است كه عشق الهي همواره به صورت قضيه شخصيه پديد مي آيد و در ظرف زمان و مكان خاصي محدود خواهد بود و اگر بعد از آن زمان و در غير آن سرزمين از آن ياد شود تنها به عنوان يك جريان و حادثه ي تاريخي بازگو مي شود. اما عشق الهي گذشته از موارد شخصي آن به عنوان يك جريان آموزنده و مكتب انسان ساز مطرح است و چون فرازماني و فرامكاني است، فاصله زمان و مسافت مكاني نه تنها او را كهنه نمي كند بلكه هر قدر زمان مي گذرد اسراري بيشتر از آن كشف مي شود و پيام روح بخش و دل انگيزش پرجاذبه تر مي گردد. از آن جا كه اساس نهضت حسيني را عشق به خدا و حفظ ره آورد مكتب قرآن و توحيد اسلامي و ارزش والا و متعالي انساني شكل داده است لذا در حدوث جان نثاري را در مسلخ عشق حاضر كرد، و در بقا عشق و ايثار و از خود گذشتگي را به عنوان يك مكتب الهي و انساني پديد آورد كه عزاداري عاشقان حسيني يكي از پربركت ترين و معنادارترين جلوه هاي آن جريان عاشقانه است.

درباره ي گريه و عزاداري براي سالار عاشقان، حسين بن علي عليه السلام اين پرسش ها با انگيزه هاي مختلف احيانا مطرح مي شود كه چرا و تا چه زماني و به چه دليل بايد براي امام حسين عليه السلام و شهداي كربلا عزاداري نمود، و فايده و آثار آن چيست؟

بديهي است كه پاسخ هاي كامل و جامع بدين سؤال ها نيازمند تدوين يك رساله ي مستقل در خصوص اين مسائل است، ليكن در اين جا به طور خلاصه ضمن چند نكته در اين باره بحث مي شود: