وقتي امام حسين عليه السلام با اين درخواست جوان سرو قامت خود مواجه شد نگاهي بر چهره زيباي او نمود و اجازه پيكار داد كه جنبه عرفاني آن در اين كلام نغز چنين بازگو شده است:



سر چو بالا كرد آن رب غفور

سالكي را ديد غرق بحر شور



از دو عالم دست و دل برداشته

هر چه را جز حق عدم انگاشته



آتشي در دل ز عشق افروخته

ماسوا را جمله در وي سوخته



گشت شاهش كاي در درياي عشق

مظهر حسن آيت كبراي عشق



رو كه هستم من به دل دمساز تو

تا به منزل همدم و همراز تو



پس عجائب بيني آن جا اي علي

دار مخفي هرچه را بيني جلي [1] .



در كلام نغز عارف ديگري جريان پاسخ امام به علي اكبر اين گونه تصوير شده است:



كرده اي از حق تجلي اي پسر

زين تجلي فتنه ها داري به سر



راست بهر فتنه قامت كرده اي

وه كزين قامت، قيامت كرده اي



نرگست با لاله در طنازي است

سنبلت با ارغوان در بازي است



گه دلم پيش تو و گه پيش اوست

رو كه در يك دل نمي گنجد دو دوست






حايل ره مانع مقصد مشو

بر سر راه محبت سد مشو



جان رهين و دل اسير چهره توست

مانع راه محبت مهر توست



چون تو را خواهد از من رو نما

رو نما شو جانب او رو نما [2] .