يكي از غنچه هاي ناشكفته در بوستان عشق حسيني نوجواني به نام قاسم است. گفته اند شب عاشورا وقتي امام حسين يارانش را از جريان حوادث روز عاشورا آگاه نمود و از شهادت شان خبر داد، همه ي ياران اين خبر را مژده وصال تلقي كردند.


حضرت قاسم كه حدود سيزده سال داشت در گوشه ي مجلس نشسته بود، به حضرت رو كرد و عرض نمود: عمو جان آيا من هم جزو شهيدان فردا خواهم بود؟ امام عليه السلام تأملي كرد و جوابي نداد، اما از او سؤال كرد:«كيف الموت عندك؟»مردن پيش تو چگونه است و چه طعم و مزه اي دارد؟ عرض كرد:«يا عماه احلي من العسل»؛ از عسل براي من شيرين تر است.

بعد حضرت فرمود:«اما بعد أن تبلو ببلاء عظيم»؛ بعد از آن كه به درد و سختي بزرگي مبتلا شدي. حضرت قاسم گفت: الحمدلله.

روز عاشورا بعد از شهادت علي اكبر آمد و عرض كرد عمو جان نوبت من است. حضرت اول به او اجازه نمي داد، او شروع به گريه نمود و در حالي كه دست و پاي عمويش را مي بوسيد با اصرار از حضرت اجازه ورود به ميدان مي خواست بالاخره حضرت باز هم با لفظ به او اجازه نداد، لكن دست ها را گشود و گفت بيا تا با شما خداحافظي كنم، آن نوجوان دست به گردن امام انداخت و حضرت دست به گردن او، هر دو آن قدر گريه كردند تا كه از حال رفتند و از هم جدا شدند و داماد عشق قاسم نوجوان روانه مسلخ و قتله گاه عشاق شد [1] .

چه زيباست اين عشق و چه شورآفرين است اين محبت، و چه پرمعناست اين خداحافظي، چه دل رباست اين معانقه، و چه سوزناك است اين جدايي ها!

آيا اگر تمام صفحات تاريخ را از آدم تا خاتم، و سراسر جهان را از شرق تا غرب و همه نگارستان هاي عالم را جست وجو كنيد مي توانيد نمونه اي از اين محبت و دل دادگي را بيابيد؟!

آيا اين جريان جز با:«هل الدين الا الحب» [2] تفسيرپذير است؟!