از جمع بندي و تحليل مجموعه مسائل مربوط به حضرت ابوالفضل عليه السلام به خوبي معلوم مي شود كه جنبه ولايت مداري آن حضرت به حدي قوي و شورانگيز بوده


است كه نسبت برادري اش با حسين كاملا تحت الشعاع ولايت مداري او قرار داشته است، لذا به آساني مي توان پرسيد كه اگر انگيزه عشق الهي و طواف بر مدار كعبه ولايت نمي بود چه عاملي مي توانست از عباس پروانه اي بسازد كه آن گونه بر گرد شمع حسيني پر بزند كه نه تنها دو بال بلكه همه اعضايش در آتش عشق حسيني بسوزد؟! مگر عباس چه كمبود اقتصادي، سياسي، اجتماعي و مانند آن داشت كه تا سر حد جان از ياري حسين دست برنداشت؟، مگر براي عباس مصونيت سياسي(امان نامه) نياوردند تا شايد بتوانند او را از مولا و محبوبش جدا كنند؟

آري تنها و تنها عشق الهي و ولايت مداري بود كه عباس را در كربلا آورد و تا آخر در كنار حسين نگاه داشت و او را سردار عشق و علم دار نهضت خونين كرد. لذا در نهضت حسيني پس از سالار شهيدان مي توان نقش اساسي و مهم را از آن عباس تلقي كرد. حضرت عباس در كربلا حماسه هاي متعددي از عشق و دل دادگي در دفاع از حريم دين و ولايت آفريده است كه در اين جا تنها به چند نمونه از آن با رويكرد عرفاني اشاره مي شود: