يكي از آثار عشق معنوي و الهي، جريان پيروسازي و عاشق پروري است، زيرا عشق به كمال مطلق، جلوه ها و ظهوراتي دارد و بر كساني كه زمينه كمال خواهي و استعداد حقيقت جوي در آنها فراهم است، اثر گذاشته و آنان نيز گرايش به سوي كمال مطلق پيدا نموده و به تدريج جذب وادي عشق مي شوند و به كسي كه در اين باره از همه كامل تر است محبت و علاقه پيدا مي كنند تا از طريق او به هدف اصلي خود كه رسيدن به كمال مطلق و محبوب حقيقي است نايل آيند، و عاشق همواره سعي مي كند خود را مشابه معشوق خويش ساخته و صفات او را در وجودش متجلي كرده و به شمايل او درآيد و هر كاري كه او انجام مي دهد، عاشق نيز طبق آن نيز عمل كند، لذا بزرگان اهل حكمت گفته اند:

عشق عفيف آن است كه مبدأش هم رنگي ذاتي عاشق با معشوق باشد، و در عشق عفيف عاشق سعي مي كند به روش معشوق عمل نموده و آثاري كه از او پديد مي آيد سرمشق خود قرار دهد و اهتمام او به آثار وجودي معشوق اوست، و اين عشق است كه نفس را نرم و پرشوق و نشاط مي كند و حالتي در عشق به وجود مي آورد كه او را از همه امور دنيايي بريده و مجذوب جمال معشوق مي كند. [1] .

بر اين اساس ياران سالار شهيدان با اثرپذيري عميق از عشق حسيني، همه كمال ها، زندگي و خوش بختي، زيبايي و سعادت خود را در فداكاري و جان نثاري


آگاهانه به مولا و محبوب و مقتداي شان حسين عليه السلام متبلور مي ديده اند. رمز اين مسئله در واقع آن است كه اساسا مكتب اهل بيت، مكتب عشق و محبت است، لذا يكي از انديشوران نكته آموز در اين باره گفته است:

بزرگ ترين امتياز شيعه آن است كه پايه و زيربناي اصلي آن محبت است، از اين رو تشيع مذهب عشق و شگفتي و مكتب عشق و محبت است، عنصر محبت در تشيع دخالت تام دارد، تاريخ تشيع با نام يك سلسله از شيفتگان و شيدايان و جان بازان سر از پا نشناخته توأم است. [2] .

اين روحيه عشق شيدايي در جريان نهضت امام حسين عليه السلام بيشتر از هر موردي ديگر ظهور و بروز كرده به گونه اي كه نه تنها در سرزمين كربلا و در روز عاشوراي سال 61 هجري بلكه در طول تاريخ و در همه نقاط عالم، عشق به سالار شهيدان در قلب تمام انسان هاي پاك نهاد هم چنان موج مي زند كه پرتوي از اين عشق الهي در دو محور طرح و تحليل مي شود: