فقيه بزرگ، آية الله شيخ جعفر شوشتري معتقد است كه سالار شهيدان غير از اين نماز كه با جماعت و همراه با اصحاب اقامه نمود، خود به تنهايي نيز بر سجاده اي از خون نماز به جا آورد كه داراي تكبيري خاص، قرائت، قيام، ركوع، سجود، تشهد و سلام خاصي بود. براي اين نماز آن گاه كه از اسب بر زمين افتاد، احرام بست و قيام كرد. قيام او هنگامي بود كه روي پا ايستاد و ركوعش آن هنگام بود كه لرزان مي رفت و فرومي افتاد. قنوت و دعايش اين بود:«اللهم عظيم الجبروت غنيا عن الخلائق انا عترة نبيك و ولد حبيبك قد غروونا و خدعونا و قتلونا»، سجده اش نيز گذاشتن چهره مبارك بر خاك بود و تشهد و سلامش خروج روح از بدن و بالارفتن سر بر نيزه ها بود، و تعقيب نمازش برخي از اذكار و تلاوت سوره كهف بود كه از سر مبارك او آن گاه كه بر نيزه بود شنيده شد. [1] .