يكي از زيباترين صحنه هايي كه عشق و محبت حسيني در آن به خوبي ظهور و تجلي كرده، جريان ديدار آن حضرت در عالم معنا با جدش پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله است. اين ديدار كه به يك لحاظ اولين جرقه نهضت خونين كربلا در آن زده شد در حالت مناميه(شهود عارفانه همراه با عصمت) انجام گرفت؛ بدين بيان كه وقتي شرايط خاصي براي سالار شهيدان پيش آمد، شبانگاه وارد حرم پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله شد و به ركوع و سجود پرداخت و نمازي با عشق و حضور به جا آورد. بعد از لحظاتي در كنار آرامگاه جدش به خلوت نشست، آن گاه ديد جدش رسول خدا در حالي كه انبوهي از فرشتگان الهي او را همراهي مي كردند به سوي وي در حركت است، هنگامي كه به او رسيد پيامبر آغوش باز نمود و حسين را در آغوش گرفت و بر سينه ي محبت خود قرار داد و بر ميان دو چشم او بوسه زد و فرمود:


حبيبي يا حسين، گويا تو را مي بينم كه در نزديك ترين زمان در سرزمين كربلا كشته و در خون خويش آغشته خواهي شد. بعد فرمود: حبيبي يا حسين، پدر و مادر و برادرت نزد من آمدند و آرزوي ديدار تو را دارند، براي تو در بهشت درجاتي است تا شهيد نشوي به آن نايل نگردي. [1] .

هم چنين امام حسين عليه السلام بعد از اين ديدار به زيارت مادر و برادرش رفت و با آنها نيز خداحافظي نمود. [2] اين ديدار كه به يك اعتبار اولين تجلي عشق در نهضت حسيني است، يكي از زيباترين جلوه هاي محبت و ارتباط معنوي با انوار ملكوتي انسان كامل را به نمايش گذاشته است، به نظر مي رسد كه بسيار به جا و مناسب است كه به تحليل و پي آمد اين جريان پر بركت به طور خلاصه اشاره شود تا برخي از حقايق عرفاني اين جريان از اين رهگذر معلوم گردد: