محور ديگر كه بصيرت اصحاب امام حسين عليه السلام به خوبي پرتو افكند و مسير انتخاب و گزينش را براي آنان روشن كرد اين بود كه وقتي آنها بر سر دو راهي زندگي همراه با ذلت در دنيا، و حيات جاويدان آخرت(كه با شهادت در راه امام حسين عليه السلام حاصل مي شد) قرار گرفتند با معرفت الهي و نور بصيرت خويش مسير شهادت را برگزيدند و حيات ابدي را كه قرآن كريم درباره آن فرمود:(و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله أمواتاً بل أحياء عند ربهم يرزقون) [1] خود تأمين نمودند. اين گزينش از زيباترين و عاشقانه ترين جلوه هاي معرفت و بصيرت ياران امام حسين عليه السلام محسوب مي شود؛ چنان كه يكي از تحليل گران بزرگ حادثه كربلا در اين باره گفته است:

اين خصوصيت در ميان شهداي كربلا بوده كه - اثر الموت - يعني اختياراً مردن را بر زندگي ننگ آور ترجيح دادند، احدي نبود كه راه نجات نداشته باشد، همه آنها با اين كه راهي براي نجات داشتند منتها، طريق ايمان و ايثار را ترجيح دادند، آنها جمال اخلاق و زيباي شهادت و كمال عبوديت را درك كرده بودند، قصه امان عباس بن علي عليه السلام قصه محمد بن بشر الحضرمي و حل بيعت كردن سيدالشهدا از عموم، همه گواه موت اختياري است. [2] .

براساس اين گزينش بود كه وقتي براي محمد بن بشر حضرمي، خبر آوردند كه پسر شما در سرزمين ري به اسارت گرفته شده و بايد براي آزادي او تلاش كنيد، در پاسخ گفت: اين جريان را به حساب خدا مي گذارم. امام حسين عليه السلام خطاب به او فرمود:


خدا شما را رحمت كند، بيعت خود را از شما برداشتم برويد و براي آزادي فرزند خود تلاش كنيد. او در پاسخ امام عرض كرد: من حاضرم كه درنده هاي بيابان مرا زنده بخورند اما از تو جدا نمي شوم. [3] .