بصيرت از نظر اهل عرفان، عقلي است كه با نور قدسي منور شده و با هدايت الهي روشن گرديده باشد، لذا دچار خطا و اشتباه نمي شود و همواره حقيقت را پيدا و نمايان ديده و باطل را نابود و زايل شونده مي بيند و هيچ گاه دچار حيرت نشده، شك و ترديد در ساحت آن راه نمي يابد. [1] .

معرفت نيز معناي شبيه بصيرت دارد و عبارت است از درك حقايق اشياء و پديده هاي هستي آن گونه كه هستند. [2] .