اين، امام ابوعبدالله الحسين - عليه السلام - است:

سيماي او،

و سيره اش پيش از كربلا،

و در سرزمين كربلا در روز عاشورا.

پس از كربلا هم، در اين زمان كوتاه يا بلند، در درازناي چهارده سده، همچنان ياد امام حسين - عليه السلام - باقي است، فريادهاي او در گوش زمانه طنين افكن است، و نه نداهايش، نه غصه هايش، و نه قالب حركتش، هيچيك پايان نپذيرفته اند.

تاريخ، وجود او را بازمي آفريند، بازمي گرداند، نفسهاي او را تكرار مي كند، و ثابت مي كند كه «هر روز عاشوراست و هر سرزمين كربلا».

اگر اين روزگار از وجود شخص امام حسين - عليه السلام - بي بهره است، روح و اهداف او، در فرزندانش، پيروانش و كساني كه راه و روش و طريقه ي او را پي گرفته اند تبلور يافته؛ و اينان زمين را از نشانه هاي او پر مي كنند، پاسدارانه پرچم حق را بر دوش مي گيرند و در سرار جهان به اهتزاز درمي آورند، تا اين كره ي خاكي به حكم خداوند بازگردد، بشريت از نعمتهاي الهي بهره مند شود، و وعده ي خداوند تحقق يابد كه در كتاب ارجمندش مي فرمايد:

«وعد الله الذين ءامنوا منكم و عملوا الصالحات ليستخلفنهم في الارض كما استخلف الذين من قبلهم و ليمكنن لهم دينهم الذي ارتضي لهم و ليبدلنهم من بعد خوفهم امنا يعبدونني لايشركون بي شيئا و من كفر بعد ذلك فاولئك هم الفاسقون».

(النور / 55: خداوند به كساني كه ايمان آورده اند و كارهاي شايسته كرده اند، وعده داده است كه آنان را در اين سرزمين جانشين گرداند، همچنانكه كساني را كه پيش از آن بودند نيز جانشين پيشينيان گردانيد؛ و دينشان را كه بر آنان


مي پسندد، براي آنان پايگاه دهد، و بعد از بيمناكيشان، به آنان امن و امان ببخشد؛ كه مرا مي پرستند و چيزي را شريك من قرار نمي دهند؛ و كساني كه بعد از اين كفر ورزند، اينانند كه نافرمان اند).

«و اخر دعواهم ان الحمد الله رب العالمين»

(يونس / 10: بازپسين گفتار ايشان آن است كه گويند:

سپاس و ستايش خداي راست،

پروردگار جهانيان).