مورخان اسلام، در زمينه ي انديشه و سياست، همسخن اند كه امام حسين - عليه السلام - در روزگار امامت خويش كار بزرگي را به انجام رسانيد، بدين ترتيب كه آن حضرت، با موضع گيريهايش، يگانه مانع فروپاشي اسلام و بنيادهاي آن بر دست بني اميه و عمالشان گرديد، و با رهبري حكيمانه ي اسلام در آن روزگار و جانفشاني بزرگ خويش در كربلا، سد اصلي راه بازگشت به جاهليت اولي بود.

حسين - عليه السلام - با موضعگيريهايش پيش از كربلا و در كربلا، اسلام را احيا كرد و آثار حركت او تا ابد استمرار يافت؛ و بدين سان، معناي حديث نبوي «حسين مني و انا من حسين» - چنان كه در فقره ي «11»، پيش از اين، آمد -، تحقق يافت.


درباره ي صلابت حسين - عليه السلام - و دست يازي اش به ياري حق، بيرون از چارچوب كربلا نيز، پيش از اين، برخورد آن حضرت را با عمر، در فصل «17»، ديديم و برخوردهاي او را با معاويه، در فصل» 25 «، خواهيم ديد. اما درباره ي رخداد كربلا و دلاوريها و احزان آن، باب سوم را، با تفاصيل تكان دهنده اش - كه پس از اين مي آيد -، ويژه ساخته ايم.