هيچ مسلماني ترديد ندارد كه «آل محمد»، شريف ترين گروه بني هاشم اند، و بني هاشم، شريف ترين گروه قريش، و قريش، شريف ترين گروه عرب؛ و نيز آل محمد، در نسب، ريشه دارترين، به خاندان، پاكيزه ترين، به حسب، گرامي ترين، در پيمانها وفاپيشه ترين، در كردار، ستوده ترين، و همچنين پاكدامن ترين، پرهيزگارترين و بلند همت ترين افراد بني هاشم اند.

دوست و دشمن به شرف و فضل و كرم و مجد ايشان خستو گرديده است. [1] .

اينك عمرو بن العاص، مرد زيرك پليدي كه عالمانه و عامدانه و با خودپسندي و كينه ي فراوان، به پندار اين كه از شرايط مناسب به نفع دنياي زودگذر خود بهره مي برد، آشكارا با آل محمد مي ستيزد، او هم پاره اي از حقيقت را


بازمي گويد. هنگامي كه در سايه ي كعبه جاي مي گيرد كه پيشتر بتهايش را پرستش مي نمود و نياي حسين آمد تا او و قومش را به بندگي خداوند شرافت بخشد و كعبه را از پليدي اصنام و ازلام پاك سازد؛ و با اين كه ابن نابغه [2]

[5] به خدا قسم، نه هيچكس پيش از تو و نه هيچكس پس از تو، به دو مردي كه اشرف و افضل از ما باشند، عطا ننموده است. [3] .

بدين ترتيب، معاويه در پاسخ مي ماند، خاموش مي شود، و ديگر آهنگ جواب نمي كند.

و اما ديگران:

مؤمنان به آل محمد مفتخراند و مي بالند؛ مانند ابن عباس، حبرالامة [4] و شاگرد اميرمؤمنان - عليه السلام -، كه در پرورش در اين خانه ي پاك، قرين حسن و حسين بوده است، خانه ي بلند پايه ي رسالت و امامت.

او هرچند در سن و سال از حسن و حسين پيش است، ليك چون فضل و جلالت و شرف ايشان را بر قومشان مي داند، در اظهار دانسته هايش و ابراز ادب و احترامي كه بايد در برابر ايشان ادا كند، كوتاهي نمي نمايد. از جمله، راوي گفته است:

[188] ابن عباس را ديدم كه ركاب حسن و حسين را گرفته بود.

به او گفتند: آيا تو كه مسن تر از ايشاني ركابشان را مي گيري؟!

او گفت: اين دو، فرزندان رسول خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - اند؛ آيا از نيكبختي من نيست كه ركاب ايشان را بگيرم؟ [5] .

آري، اين از نعمتهاي بزرگ خداوند و برترين نيكبختيهاست كه انسان - به ويژه در چنين شرايط بحراني سياسي - به خدمت شريف ترين و افضل مردمان مفتخر شود، و بتواند از اين راه خدمت به امت كند و ايشان را از فضل اهل بيت - عليهم السلام - بياگاهاند.


حتي ابوهريره:

كسي كه در واپسين سالهاي حيات پيامبر - صلي الله عليه و آله و سلم -، با آن حضرت ديدار كرد، «در سال هفتم هجري اسلام آورد» و برغم انباشتگي شكمش، ملازم صفه ي شريفه ي درگاه مسجد نبوي گرديد [6] ، بناگزير حسين را ديده است كه ميان خانه ي مادرش، زهراء، و خانه ي نيايش، پيامبر، آمد و شد مي كرده، و در به محراب رفتن، و بر روي منبر، و بازگشتن از محراب و منبر، همراه نياي خويش بوده.

اين كسي كه مدعي بود بيش از صحابياني كه داد و ستدهاي بازاري مشغولشان مي داشته و براي بازارگاني پراكنده مي شده اند، ملازم پيامبر بوده است و از اين رو - به زعم خودش - بيشتر از همه ي ايشان حديث شنيده، و از اين رهگذر، برغم كساني از بزرگان صحابه و همسران پيامبر كه وي را تكذيب نمودند [7] - چون علي عليه السلام، و عمر، و عايشه -، در دل كساني كه او را راستگو مي داشتند پايگاهي بلند يافته، آري اين شخص - برحسب زعم خويش -، از حسين - عليه السلام - و فضائل او بيش از ديگران آگاهي دارد، ليك در باب اعلام و روايت كردن اين آگاهيها از دو خطر انديشناك است:

چگونه مي تواند، در جائي كه دولت بني اميه صاحب قدرت است و خود ابوهريره از خرمنشان خوشه مي چيند، به دهش ايشان دل بسته، و ريزه خوار خوان بني اميه است، آنچه را درباره ي حسين - عليه السلام - و فضائلش مي داند، اظهار كند؟

و چگونه مي تواند، در حالي كه ادعاهاي عريض و طويلي در زمينه ي شنيدن احاديث فراوان از پيامبر خدا - صلي الله عليه و آله و سلم - و پيوستگي هماره با آن حضرت، دارد، آن دانسته ها و فضائل را ناديده بگيرد و تغافل كند؟


بنابراين شرايط، وقتي از ابراز چيزي ناگزير مي گردد، طريق اجمال پيش مي گيرد.

گزارش يكي از برخوردهاي ابوهريره را با هم بخوانيم:

[191] ... حسين خسته شد و در راه نشست، ابوهريره با گوشه ي جامه اش شروع كرد به فشاندن خاك از پاهاي او!

حسين گفت: اي ابوهريره! توئي كه اين كار را مي كني؟!

ابوهريره گفت: مرا به حال خود بگذار كه اگر آنچه من از تو مي دانم، اين مردم بدانند، تو را بر دوش خود مي برند. [8] .

اما چرا ابوهريره در آموزانيدن - و لو: بهره اي از - آنچه درباره ي حسين مي دانست، به مردم، كوتاهي كرد؟

اگر او به مردم مي آموخت، جهل مردم بدانجا نمي انجاميد كه سر حسين را بر نيزه ها حمل كنند و پيكر او را با اسبانشان لگدكوب سازند؛ پيش از آنكه او را بر دوش خود ببرند! آيا اين، خيانت به امت اسلام، و ميراندن سنتي نيست كه ابوهريره دعوي حمل و گزارش آن را متكلفانه بر دوش مي كشيد؟!