حافظ ذهبي در سير اعلام النبلاء گفته است:

امام، علامه، حافظ بزرگ و چيره دست، محدث شام، ثقة الدين، ابوالقاسم دمشقي شافعي، صاحب تاريخ دمشق

در آغاز ماه محرم سال چهارصد و نود و نه زاده شد. در سال پانصد و بيست به عراق كوچيد و در سال بيست و يك حج كرد. به سال پانصد و بيست و نه، از راه آذربايجان، به خراسان رفت.

او، علي بن حسن بن هبة الله بن عبدالله بن حسين ست. شمار شيوخ وي كه در معجم او ياد شده اند،» 1300 «تن از طريق سماع، 46 شيخ از طريق انشاد، و 290 شيخ از طريق اجازه، و هشتاد و چند زن هستند كه مجموع آنها تقريبا 1716 مي شود.

وي آثار فراواني تصنيف كرده است.

مردي بوده تيزفهم، حافظ، استواركار، ذكاوتمند، ديده ور در اين كار، كه نه كسي به پايه ي او مي رسد و نه همعنان وي مي گردد و نه در روزگار خويش او را همالي بوده است.

در شب دوشنبه، يازدهم ماه رجب سال 571 درگذشت. قطب نيشابوري بر او نماز گزارد و سلطان بر جنازه ي وي حاضر آمد. او را، نزد پدرش، در گورستان باب الصغير در دمشق به خاك سپاردند.

سير اعلام النبلاء، جزء بيستم (صص 571 - 554)، سرگذشت 354؛ باتلخيص و تصرف.