امام حسين (ع) در زندگي شرافت مندانه اش ، معنويت ، عزت و سرافرازي و در عين حال عبوديت و تسليم رضاي حق ، محسوس است . در طول تاريخ ، شعارهاي حيات بخش او درس عزت و كرامت به رهروانش مي دهد.

امام حسين (ع) در كربلا پس از ترسيم اوضاع سياسي ـ اجتماعي زمان خويش ،فرمود:

«ليرغب المؤمن في لقاء ربه حقاً فانّي لا اري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الابرماً؛ اگر انسان با ايمان (در چنين شرايطي ) براي ديدار پروردگارش شوق مندي و نشاط نشان دهد، شايسته است . من در چنين شرايطي ، مرگ را جز سعادت و زندگي با ستمگران را جز ننگ نمي دانم ».

آن حضرت در حماسي ترين لحظات اين سفر عشق در روز عاشورا، در برابر پيشنهاد بيعت فرمود:

«آگاه باشيد! اين نابكار، فرزند نابكار! مرا بين دو چيز مخير كرده است : بين شمشير و بيعت ذليلانه . ما وذلت ؟ هرگز! زير بار ذلت رفتن براي ما را نه خدا مي پسندد، نه رسول او و نه دامن هاي پاكي كه ما را پرورانده است و نه بزرگان با غيرت و نفس هاي باشرافت ، كه با اطاعت دون صفتان را بر شهادت كريمانه ترجيح دهيم .».

اين عزت مداري فرهنگ كربلاييان است كه از امام به جان همه انعكاس يافته است ، به طوري كه ابوالفضل ، مظهر شجاعت و غيرت هنگامي كه دست مباركش قطع مي گردد، دين خدا را مطرح مي كند و مي گويد:

والله ان قطعتموا يميني اني احامي ابداً عن ديني َحضرت زينب (س ) هنگام ديدن پيكرهاي خونين عزيزانش ، از خدا تمناي پذيرش قرباني ها را مي نمود: «اللهم تقبل منا هذا القربان »

قاسم بن الحسين (ع) نيز شهادت را «احلي من العسل » دانسته و كريمانه جان خود را در راه خدا تقديم مي دارد.