در اين دوره ، روح لطيف او رحلت پيامبر را ديده بود و بعد از آن ، شهادت جانگداز مادر را و خانه نشيني پدر و غصب فدك و... در اين دوران ، حسين (ع) هميشه در كنار پدر بوده و در جنگ ها شركت مي كرد و با ناكثين و قاسطين و مارقين به مبارزه پرداخته است .

در واقعه حكميت ، جنگ نهروان و ساير جريان هاي پس از جنگ صفين نيز، همه جا در ركاب پدر بوده ، و آن همه بي وفايي ها و سست عنصري هاي مردم را نسبت به پدربزرگوار خود از نزديك مي ديد و خدا مي داند با هوش و ذكاوتي كه داشت ، با چه مرارت و تلخ كامي آن مصائب را تحمل مي كرد.

همه او را به عظمت و بزرگي مي شناختند، شجاعت او زبانزد عام و خاص بود، همه براي او احترام قائل بودند و در مقابل او تعظيم و تجليل مي كردند. در آن روز اگر كسي مي گفت اين جوان با عظمت ، به دست همين مردم كشته مي شود، هيچ كس باور نمي كرد.