امامان شيعه ، همواره در طول تاريخ با تحمل رنج ها و مصايب بي شمار، راه را براي پيروان و ياران خويش هموار ساخته و كوشيده اند آنها را به اهداف اصلي و غايت آفرينش متوجه سازند.

امام حسين (ع) سومين امام اين سلسله وقتي كانديداي چنين امر بزرگي شد، در اين راه از همه چيز و همه دارايي خويش حتي خانواده و فرزندان خويش مضايقه ندارد و هرگز نيز راضي نيست كسي در اين راه اجباراً همراه او بيايد، لذا شب عاشورا چراغ ها را روشن نمي كند، تا آنها كه دل در گرو دنيا دارند مرخص شده و فقط احرار خالص بمانند.

امام حسين (ع) و ياران به ظاهر اندكش پيام خونين خودشان را روي صفحه لرزان هوا ثبت مي كنند، ولي چون توأم با رنگ قرمز و خون بود، در دل ها حك شد و امروزه ميليون ها افراد از عرب و عجم اين پيام حسين (ع) را به دل دارند:

«انّي لا اري الموت الّا سعادة و لا الحيوة مع الظالمين الّا برما».

اكنون ما در سايه اين ميراث گران بهاي حسين (ع) هرگز چيزي كم نخواهيم داشت ، به شرط آن كه «تجلي عملي اين امانت را در زندگي خويش به ظهور برسانيم و از سايه سياه و خطرناك غفلت و تحريف و احساس گرايي محض بر حذر باشيم ».