1ـ «سال رجل من أهل العراق عبدالله ابن عمر عن المحرم يقتل الذباب ، فقال ابن عمر«(ع)»: أهل العراق يسألون عن الذباب و قد قتلوا ابن بنت رسول الله «(ص)» قال :ان الحسن و الحسين هما ريحانتا من الدنيا؛ يك نفر از اهل عراق از عبدالله بن عمر (ع) پرسيد: آيا اگر كسي در حال احرام مگسي را به قتل برساند و يا خون پشه بر لباسش باشدچه چيزي بر او لازم است و چه كاري بايد بكند؟ ابن عمر گفت : اهل عراق از كشتن مگس و سزاي آن سئوال مي كنند، در حالي كه پسر دختر رسول خدا (ص) را به قتل رساندند،گفت : و من از نبي اكرم (ص) شنيدم كه فرمودند: همانا حسن و حسين دو ريحانه من هستند در اين دنيا.»

در اين آثار تأييد و تحسين قيام امام حسين و زشتي اعمال قاتلين او را از زبان ابن عمر به خوبي مي فهميم .

2ـ اما سيد رشيد رضا سر دبير مجله «المنار» و مفسر بزرگ صاحب تفسير المنار و شاگرد برجسته امام شيخ محمد عبده استاد دانشگاه الازهر مصر در تفسير آيات 37ـ 36 سوره مائده در بحث و موضوع «جزاي محاربين و قتال بغاة و طاعت أئمه » نوشته اند: و از اين باب است خروج و قيام امام حسين سبط رسول خدا(ص) عليه امام جور و بغي (ظلم و ستم و تجاوز) آن كسي كه به قدرت و حيله و نيرنگ ولايت امور مسلمانان را به دست گرفت ، (يزيد پسر معاويه ) خداوند او را مخذول و درمانده كند، هم چنين كساني را كه به جاي پيروي از حق و عدالت و دادگري و دفاع از دين ، از آنان پيروي كردند و هميشه دوستدار بندگي و نوكري براي ستم گران و پادشاهان ظالم بوده و هستند از كرّاميان ونواصب و رأي و نظر ملت هاي غالب در اين روزگار بر اين قرار گرفته كه عليه پادشاهان مستبد و مفسد قيام كنند، زير بار ظلم نروند، در دولت عثماني (تركيه ) به فتواي شيخ الاسلام مردم عليه سلطان عبدالحميد خان قيام كردند و او را از خلافت و سلطنت خلع كردند.

پس معلوم شد نظر سيد اين است كه در آن زمان بايد پيروي از امام حسين كرد و بر عليه امامان جور و ستم قيام كنند.