سپس ابن زياد اسرا و سرهاي هفتاد و دو تن شهداي كربلا را به دمشق (شام )پيش يزيد بن معاوية بن ابي سفيان فرستاد و نويد پيروزي خود و شكست حسين و يارانش را به ايشان رساند.

در اين جا بعضي از مورخين نوشته اند: يزيد كه سر بريده امام حسين را ديد اشك ريخت و گفت : من به كم تر از كشتن حسين از ايشان راضي بودم ، نفرين بر ابن سميه (عبيدالله بن زياد) باد! البته اين موضوع جاي سؤال است ، زيرا خود يزيد به والي مدينه (وليد بن عتبه بن ابي سفيان ) نامه نوشت كه فرصت به امام حسين ندهد و فوراً از او بيعت بگيرد و آيا يزيد نبود كه دستور جلب اسرا و سرهاي شهدا را به دمشق (پايتخت خلافت )صادر كرد، پس آيا اشك ريختن او بعد از اين حوادث دردناك چه سودي دارد!!؟

به هر حال حضرت علي بن حسين (سجاد) با ديگر اسرا و خانواده اش مدتي درشام ماندند. سپس راهي مدينه شدند، و سرهاي شهداي كربلا را هم به طرف كربلا بردند تا در كنار اجسادشان مدفون كنند.