روان شناس فرانسوي «او كاربش » مي گويد:

ظواهر ايدئولوژيك و اخلاقي كه تمدن اروپايي را زينت مي دادند، از آن جا كه مبناي آنها منحصراً مادي بود، بر اثر جنگ جهاني منهدم شد و اضطراب با وسعت بيشتري در جنگ سراسر دنيا را فرا گرفت ، احترام به زندگي و مقام انسانيت و تصور ارزش هاي اخلاقي در همه جا ناپديد شدند. با ذكر اين مطلب ، يادآوري مي كنيم كه ايمان درختي است كه چون ريشه در زمين روح انسان ايجاد كند، شاخه هاي فراوان فضايل اخلاقي را به وجود مي آورد و اعمال صالحه ميوه مي دهد و رسول خدا فرموده اند:ايمان بدون عمل تحقق نمي يابد و عمل جزء آن است و ايمان جز به عمل تثبيت نمي شود.

ايمان عامل سربلندي تكامل انسان ، همان اعتقاد قلبي به خدا و فرامين او، همراه تسليم به آن است كه ارمغان اين پيروي عزت مندي است . امام علي (ع) مي فرمايد:

«اذا طلبت العز فاطلبه بالطاعة ؛ اگر خواهان عزت هستي ، آن را با اطاعت خدا بخواه ».

بندگي چون بذري است كه در زمين اعتقادهاي حق كاشته شده ، با عمل صالح آبياري مي گردد و ميوه هاي زيادي نتيجه آن است كه شيرين آنها عزت است

(من كان يريد العزة فلله العزة جميعاً)؛ هركس خواهان عزت است ، عزت يكسره از آن خداست .

آيه در صدد اين مطلب نيست كه عزت نفس مختص خداست و كسي نمي تواند به آن دسترسي پيدا كند، بلكه چناچه علامه طباطبائي نيز اشاره دارد اين است كه هر كس عزت مي خواهد، از خدا بخواهد، زيرا كه :



در حقيقت مالك اصلي خداست

اين امانت بهر روزي دست ماست



امام حسين (ع) روز عاشورا پس از موعظه دشمن فرمودند:

آگاه باشيد اين شخص بي اصل و نسب (ابن زياد) ميان دو چيز پافشاري مي كند:يا شمشير يا خواري ؛ هيهات ! كه ما به ذلت تن دهيم . بعد در ادامه فرمود:

«يأبي الله ذلك لنا؛ خداوند تن دادن به ذلت را بر ما نمي پذيرد».

امام صادق (ع) در سخني فرمودند: خداوند همه چيز مؤمن را به او واگذار كرده ، امابه او اجازه نداده خود را ذليل كند:«فالمؤمن ينبغي أن يكون عزيزاً يعزّه الله بالايمان ؛سزاوار است مؤمن عزيز باشد، خدا عزت را به وسيله ايمان نصيب او مي كند».

مؤمن به واسطه اعتقاد راسخي كه به خدا دارد، خواري را نمي پسندد. حضرت اباعبدالله الحسين (ع) نيز وقتي آن همه عِدّه و عدّه دشمن راديد، در اراده اش خللي ايجاد نشد. بلكه هر دو دست به سوي خدا بلند كرده و فرمود: «خدايادر هر بليّه تو تكيه گاهم مي باشي و در هر و رنج و سختي اميدم به توست ».

ايمان به خدا، سبب مي شود در دل و جان انسان محبت ايجاد شود و به ديگران گرايش عميق داشته ، عالم را سراسر محبت ببيند؛ محبتي كه همه انسان ها را نور و كمال برساند: (ان الذين آمنو و عملواالصالحات سيجعل لهم الرحمن ودّاً)؛ آنهايي كه ايمان و عمل صالح دارند، خداي رحمان آنان را محبوب مي گرداند.

وقتي شخص محبوب دل ها شد، عزيز همه مي شود:



هر جا كه بود غذاي روحي

از سفره نعمت حسين است



دل هاي همه خداپرستان

كانون محبت حسين است