1 ـ اطاعت مطلق از خداوند: حضرت علي (ع) مي فرمايد: هر كه مي خواهد بدون داشتن مال و ثروت و ايل و تبار عزيز گردد مي بايست از معصيت دوري و به اطاعت از خدا روي آورد. ايشان در تأييد اين مطلب در جاي ديگر مي فرمايد: خداوند متعال خطاب به داود (ع) فرمودند: اي داود من عزت را در اطاعت خود قرار داده ام ، در حالي كه مردم آن رادر خدمت به سلطان جست جو مي كنند، و لذا آن را نمي يابند. پيامبر اكرم (ص) نيز درحديثي ، عزت را در پروا داشتن از خداوند مي دانند. در حديث ديگر خوار بودن در برابر حق را به عزت نزديك تر مي دانند تا عزت يافتن به وسيله باطل .

2 ـ قطع طمع از مردم : حضرت علي (ع) به صراحت عزت را با قطع طمع ، همراه مي دانند. امام صادق (ع) نيز عزت را تنها در خانه اي مي دانند كه اهل آن خانه چشم طمع به دست مردم نداشته باشند. امام باقر (ع) نيز چشم نداشتن به دست مردم را موجب عزت ديني مؤمن مي دانند. هم چنين در حديث آمده است كه لقمان در نصيحت به فرزند خويش فرمود: اگر مي خواهي عزت دنيا را به دست آوري ، طمع خويش را از آنچه مردم دارند قطع كن ، زيرا پيامبران و صديقان به سبب بركندن طمع خويش به آن مقامات رسيده اند.

3 ـ در احاديث گوناگون ديگر موجبات عزت در عواملي هم چون : انصاف ، بخشش ،پاي بندي به حق ، گذشت ، فروتني ، مناعت طبع ، توكل ، حفظ زبان ، فرو خوردن خشم ،شكيبايي ، قناعت و غيره آمده است ؛ مثلاً: حضرت علي (ع) رفتار منصفانه با مردم راباعث عزت دانسته است . در احاديث ديگر شجاعت و قناعت را از عوامل نيل به عزت بر مي شمارند. هم چنين رسول خدا (صلي الله عليه و آله ) عفو و بخشش و در حديث ديگر فروتني و مناعت طبع را مايه عزت مؤمن مي دانند. امام باقر (ع) نيز توكل به خدا و درجاي ديگر صبر و شكيبايي را مايه عزت مي شمارند.