پس از شهادت حضرت علي (ع) ـ به فرموده رسول خدا (ص) و وصيت اميرالمؤمنين (ع) ـ امامت و رهبري شيعيان به حسن بن علي (ع) ـ فرزند بزرگ اميرالمؤمنين (ع) ـ منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد كه به فرامين پيشوايشان امام حسن (ع) گوش فرا دارند.

امام حسين (ع) كه دست پرورده وحي محمدي و ولايت علوي بود، همراه و همكار و همفكر برادرش بود. چنان كه وقتي بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ ، امام حسن (ع) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتي ها را تحمل نمايد، امام حسين (ع) شريك رنج هاي برادر بود و چون مي دانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است . هرگز اعتراض به برادر نداشت و حتي يك روز كه معاويه در حضور امام حسن (ع) و امام حسين (ع) دهان آلوده اش را به بدگويي نسبت به امام حسن (ع) و پدر بزرگوارش اميرمؤمنان (ع) گشود، امام حسين (ع) به دفاع برخاست تا سخن در گلوي معاويه بشكند و سزاي ناهنجاريش ؟را به كنار بگذارد،ولي امام حسن (ع) او را به سكوت و خاموشي فراخواند، امام حسين (ع) پذيرا شد و به جايش بازگشت . آن گاه امام حسن (ع) خود به پاسخ معاويه برآمد و با بياني رسا و كوبنده خاموشش ساخت .