امام حسين (ع) شش سال از عمرش با پيامبر بزرگوار سپري شد و آن گاه كه رسول خدا (ص) چشم از جهان فروبست و به لقاي پروردگار شتافت ، مدت سي سال با پدر زيست ؛ پدري كه جز به انصاف حكم نكرد وجز به طهارت و بندگي نگذرانيد، جز خدا نديد و جز خدا نخواست و جز خدا نيافت . پدري كه در زمان حكومتش لحظه اي او را آرام نگذاشتند، هم چنان كه به هنگام غصب خلافتش جز به آزارش برنخاستند.

در تمام اين مدت با دل و جان از اوامر پدر اطاعت مي كرد و در چند سالي كه حضرت علي (ع) متصدي خلافت ظاهري شد، حضرت حسين (ع) در راه پيشبرد اهداف اسلامي مانند يك سرباز فداكار هم چون برادر بزرگوارش مي كوشيد و درجنگ هاي «جمل »، «صفين » و «نهروان » شركت داشت . به اين ترتيب ، از پدرش اميرالمؤمنين (ع) و دين خدا حمايت كرد؛ حتي گاهي در حضور جمعيت به غاصبين خلافت اعتراض مي كرد.

در زمان حكومت عمر، امام حسين (ع) وارد مسجد شد، خليفه دوم را بر منبر رسول الله (ص) مشاهده كرد كه سخن مي گفت . بي درنگ از منبر بالا رفت و فرياد زد: «از منبر پدرم فرود آي ...»