از ولادت حسين بن علي (ع) كه در سال چهارم هجرت بود ـ تا رحلت رسول الله (ص) ـ كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد ـ مردم از اظهار محبت و لطفي كه پيامبر راستين اسلام 6 درباره حسين (ع) ابراز مي داشت ، به بزرگواري و مقام شامخ پيشواي سوم آگاه شدند.

سلمان فارسي مي گويد: ديدم كه رسول خدا (ص) حسين (ع) را بر زانوي خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود: «تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگواراني ، تو امام و پسرامام و پدر امامان هستي ، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت هاي خدايي كه نه نفرند و خاتم ايشان ، قائم ايشان امام زمان (عج ) مي باشد.»

انس بن مالك روايت مي كند: وقتي از پيامبر پرسيدند كه كدام يك از اهل بيت خود را بيشتر دوست مي داري ، فرمود: «حسن و حسين را» بارها رسول گرامي ، حسن (ع) و حسين (ع) را به سينه مي فشرد و آنان را مي بوييد و مي بوسيد.

ابوهريره ـ كه از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت است ، در عين حال ـ اعتراف مي كند: رسول اكرم را ديدم كه حسن و حسين را بر شانه هاي خويش نشانده بود و به سوي ما مي آمد، وقتي به ما رسيد فرمود: هر كس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمني ورزد با من دشمني نموده است .

عالي ترين ، صميمي ترين و گوياترين رابطه معنوي و ملكوتي بين پيامبر و حسين را مي توان در اين جمله رسول گرامي اسلام (ص) خواند كه فرمود: «حسين از من و من ازحسينم .»