در سال 61 هجري قمري ، پنجاه سال از حكومت اسلامي و توحيدي پيامبر اسلام (ص) در مدينه گذشته بود. مشكلاتي كه از «سقيفه » آغاز شد، بدعت هاي فراواني را در پي داشت ، بعد از 25 سال سكوت ، علي بن ابي طالب (ع) كمتر از پنج سال كوشيد تا ناهنجاري ها و بدعت ها را از چهره اسلام بزدايد، اما فتنه هاي جمل و صفين و نهروان ،فرصت ها را با خود برد.

سر منشأ اين بدعت ها و كجي ها نيز، تشكيلات ضد اسلامي اموي بود كه با والي شدن معاوية بن ابي سفيان در زمان خليفه دوم ، نفوذ خود را در جامعه اسلامي گسترش داد.

با عمّال ستمگري چون زياد بن ابيه ، عمرو بن العاص ، سمرة بن جُندب و... حكومت سلطنتي تشكيل داد و چهره اسلام را وارونه ساخت . غارت بيت المال ، قتل و غارتگري ، شكنجه و تبعيض نژادي ، رقابت هاي قبيله اي ، جعل حديث ، تفسير و تأويل آيات قرآن به نفع خود، تخدير افكار عمومي ، سب و دشنام علي (ع)، ترويج نظرات جبريه و مرجئه در ميان مردم و... از جمله روش ها و بدعت ها و سنت هاي شومي بود كه پس ازرحلت رسول اكرم (ص) و دوران معاويه ، در جامعه اسلامي رواج يافت .

علي (ع) كه عمق فتنه را درك كرده بود، در همان زمان فرياد كشيد. ولي گوش شنوايي پيدا نشد!

«هان ! بيمناك ترين فتنه ها بر شما از نظر من فتنه بني اميه است ، آن فتنه كور و تاريكي است كه دامنه آن فراگير و همگاني است و گرفتاري آن براي خواص [پيروان علي (ع)] است ، بلاي آن به كسي رسد كه بينا و آگاه باشد و به هر كوري كه بي تفاوت باشد،راه پيدا نكند.

به خدا سوگند! پس از من بني اميه را زمامداران بدي خواهيد يافت ، مانند شتر پيرو چموشي كه با دهانش گاز مي گيرد».

امام حسين (ع) با شعار زنده كردن سيره رسول اللّه (ص) خط بطلان بر بدعت ها و كجي هايي كه فتنه بني اميه در جامعه اسلامي به وجود آورده بود، كشيد. براي مردم يادآور شد كه اسلام محمد(ص) آن نيست كه معاويه در كاخ سبز شام ، ردايش را وارونه به تن كرده و خلافت ملك موروثي نيست ، تا به يزيد ميراث برسد. بلكه سيره رسول خدا (ص) و علي بن ابي طالب (ع) همان سيره حكومت ده ساله توحيدي در مدينه است .