حركت امام به سوي مكه ، در راستاي تبيين هدف و آرمان بزرگي كه دارد، تبلور پيدا مي كند. «امت بايد بداند كه چرا حسين (ع) قيام مي كند و هدف آن بزرگوار از نهضت چيست ... اطلاع امت از هدف مقدس حسين (ع) از يك طرف ، خود به منزله اعلام خطر جدّي است به آنان كه وضع فوق العاده و غير عادي اجتماع را بدين وسيله دريابند؛ آن چنان وضعي كه فرزند اميرالمؤمنين (ع) هستي اسلام و موجوديت قرآن را در معرض سقوط مي بيند و براي نجات آن ناچار دست به آن نهضت مقدس و خونين مي زند».

آن روز كه وسايل ارتباط جمعي نبود، امام (ع) براي تبليغ و تبيين هدفش ، بهترين زمان و مكان را انتخاب كرد، موسمي كه حاجيان از سراسر عالم اسلام به مكه مي آيند و ناگهان در روز عرفه حج را ناتمام مي گذارد و به سوي كربلا حركت مي كند، تا به امت بفهماند كه زنده كردن روح اسلام و دميدن خون در شريان هاي اسلام و زنده كردن عدالت و سيره توحيدي رسول الله (ص) بزرگ ترين تكليف الهي است كه از همه تكاليف بزرگ تر و مهم تر است . تكليفي كه علي (ع) پنج سال به خاطر آن سخت ترين شرايط را متحمّل شد و خونش در محراب مسجد ريخته گرديد. اينك زمان قرباني شدن فرد ديگري است ،تا خون در رگ هاي جامعه اسلامي به جريان افتد و پاسخي باشد براي كساني كه مي خواستند دين شان را به دور از نبرد حق و باطل و خطر مبارزه سياسي و اجتماعي ، در حرم امن الهي حفظ كنند.

عبداللّه زبير در ملاقاتي كه با امام حسين دارد، مي خواهد كه چون خودش در حرم امن الهي پناهنده شود، امام حسين (ع) در جواب مي گويد:

«كشته شدنم در كربلا، پيش من از كشته شدنم در حرم محبوب تر است ».