در جواب اين سؤال بايد گفت كه اولاً: خود نوعي تبليغ بود كه حضرت عملاً نشان دادند و عملاً عظمت نماز را به جهانيان فهماند و ثانياً: مؤمنين در انجام وظايف خود ـ كه موجبات تبليغ دين اسلام است ـ تظاهر كرده و از پنهان كردن آن خودداري كنند.

آري امام حسين (ع) نه تنها در ظهر عاشورا به نماز ايستاد و با اين عمل درس و پيام اهتمام به امر نماز را به گوش انسان ها رسانيد، بلكه در آخرين لحظات عمر شريفش در حالي كه روي خاك گرم كربلا افتاده بود و بدن مباركش پر از جراحات و زخم هاي متعدد بود و لب هاي مباركش خشك و جگرش از تشنگي مي سوخت ، باز هم اين مصائب ،حضرت را به خود مشغول نكرده و درهمان حال هم به مناجات با خدا و راز و نياز با معشوق و معبود مشغول بود و مي گفت :

«صبراً علي قضائك يا رب ، لا اِله َ سِواك ، يا غياث َ المستغيثين »