امام باقر (ع) مي فرمايد:

«من صبر علي مصيبة زاده الله عزّوجل ّ عزّاً علي عزّه ...؛ كسي كه [در راه خدا]در مقابل مصائب و گرفتاري ها، استقامت نمايد، خداوند عزّوجل ّ بر عزّت او مي افزايد...»

استقامت در راه خدا، ضامن بقاي عزّت انساني است اگر انسان ، صبر بر طاعت ِ الهي نداشته باشد عامل تكليف مداري او مايه عزّت و سربلنديش نمي گردد. اگر آدمي در برابر مصيبت ها، كاستي ها و فشارها استقامت نداشته باشد، نمي تواند سختي هاي جهاد در راه خدا را به جان و دل بخرد و از غير حق مستغني گردد.

لذا امام حسين ، از همان آغاز، اعلام مي فرمايد: كساني كه تاب مقاومت در مقابل تيزي شمشيرها، ضربه نيزه ها و زخم زبان ها را ندارند، با ما نيايند:

«أيّهاالناس ، فَمن كان َ مِنكم يصبر علي حدّ السيف و طَعن الاسِنَّة فَلْيَقُم ْ مَعَنا و إلاّ فلينصرف عَنَّا؛ اي مردم ! هر كدام از شما تحمّل تيزي شمشير و زخم و ضربت نيزه ها رادارد، همراه ما بماند و الا باز گردد.»

در روز عاشورا خطاب به ياران خويش فرمود: «صبراً بَني الكِرام ! فما الموت إلاّ قَنْطَرة ٌ تَعْبُريكُم ْ...؛» اي عزيززادگان و بزرگ زادگان ! صبر و مقاومت كنيد، مرگ تنها پل عبور است ...»

حسين (ع) بارها، اصحاب و فرزندان خويش را به صبر و مقاومت توصيه كرده است و اين صبر حسين تا واپسين دم حيات نيز كه بر زمين افتاده بود، ادامه داشت :«صبراً علي قضائك »، لذا حسين (ع) با صبر خويش ، عزّت و سربلندي خود را تثبيت نمود.

اين ها گوشه اي از عوامل عزّت حسيني (ع) بود و به همين مقدار بسنده مي كنيم .حسين (ع) تمام عوامل عزّت را يك جا در خود داشت و تا پاي جان بر پاي آن ها ايستاد،لذا حسين بن علي (ع) بر، بلنداي عزّت و سربلندي هاست .