انبياء: اولياي الهي و مؤمنان راستين هم ، هر كدام به تناسب ظرفيت وجودي خويش ، به فضل و كرم خداوند متعال ، از اين صفت الهي برخوردار مي گردند، زيرا همه انسان ها چذاتاً فقير و نيازمند هستند:(أنتم الفقراء إلي الله والله هو الغني الحميد)؛ و (وللّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين ...)؛ عزّت از آن خدا و رسول خدا و مؤمنان است .

وجه جمع اين آيه با آيه 3 (ص) سوره نساء اين است كه با توجه به آيه 13 (ص) سوره نساء،عزّت بالذات ، از آن ِ خداست و كسي غير از او عزّت ذاتي ندارد و اما خداوند متعال هر كه را خواهد، عزيز و هر كه را بخواهد، خوار و ذليل مي گرداند.

(تُعز من تشاء و تذل من تشاء)؛ و خداوند به فضل و لطف خويش به پيامبرش و مؤمنان به او، عزّت را عنايت فرموده است .

انبيا و اوليا و مؤمنان به آنان ، اسباب رسيدن به عزّت را به توفيق الهي ، به دست مي آورند و عزيز مي گردند. آنان كساني هستند كه مغلوب زر، زور و زيور مادي نمي شوند و خود را در مقابل اعمال فريبنده زرق و برق دار نمي بازند و مقهور هيچ پستي و پليدي نگشته و در مقابل هيچ ستم گري سر تسليم فرود نمي آورند و حتي مغلوب زندگي ننگين هم نمي شوند و مرگ عزت مندانه را بر زندگي ذلّت بار ترجيح مي دهند.

باري ، معناي واقعي عزّت ، حسين بن علي (ع) است همو كه مغلوب هيچ گونه زبوني و فرومايگي نگرديد و پستي و سستي نتوانست در روح او نفوذ كند. دارايي اش از دست رفت ، ايستاد. با او همراهي نكردند، نايستاد. عزيزانش را كشتند، تسليم نشد. هر مصيبتي كه امكان داشت ، بر او نازل شد اما روحش با صلابت و استوار ماند و هرگز شكست را نپذيرفت .

اباعبدالله (ع) عزّت را از خداوند متعال به ارث برده است ، او را «ثارالله» نام نهاده اند، كسي كه در شريان وجودش ، عزّت الهي بجوشد، بر ستم گران مي خروشد و مرگ با عزّت را به زندگي ننگين نفروشد. درود بر او.