1ـ عزّت نشانه تقوا است و تقوا به سبب دوري از گناه حاصل مي شود و گناه منشأ ذلت و خواري است ، پس عزّت واقعي با گناه جمع نمي شود و انسان أهل معصيت در باطن عالم و متن واقع عزيز نيست چه اين كه تقوا با ذلّت و خواري هماهنگ نيست . انسان هاي با تقوا عزيز و سرافراز هستند.

2ـ عزّت واقعي هبه الهي است كه با ترك گناه و طهارت نفس و تهذيب روح كسب مي گردد. عزّت ، مُريد و حشم و نوكر داشتن نيست بلكه يك وصف نفساني و روحي است كه ديگران به بركت آن از انسان با عزّت و عزيز حريم مي گيرند.

3ـ انسان عزيز آن نيست كه ديگران از او بترسند و دلهره داشته باشند بلكه عزيز كسي است كه گناه كاران نزد او جرأت معصيت نداشته باشند. عزيز آن انسان نفوذناپذيري است كه مقهور شرائط زمان و مكان نمي شود بلكه جامعه و شرائط زمان و مكان را مقهور خويش مي سازد.