تحول دروني انسان ، در طول تاريخ گذشته ، سابقه اي ديرينه دارد و در كربلا نيزالگويي براي بازگشت به خوبي ها و رهايي از دام زشتي ها وجود دارد، كه ابتدا فرمانده مخالفان ، اما در پايان در زمره بهترين ياران شهيد است .

روز عاشورا، آن گاه كه فهميد جنگ با فرزند زهرا، جدي است و از سوي ديگر، صداي كمك خواهنده و هدايتگر حسين (ع) را شنيد كه : «اما مغثيت يغيثنا لوجه الله » خود را به حضرت رساند و گفت :«من اولين كسي بودم كه بر شما خروج كردم ، اجازه بفرماييد اول كسي باشم كه در راه شما كشته بشوم ، با جدت مصافحه كنم .»

امام حسين (ع) بزرگ ترين الگوي كرامت و بزرگ منشي ، توبه او را پذيرفت و از او خواست تا استراحت كند. اما او اصرار ورزيد و در آخرين لحظات ، امام بر بالين او دست بر صورتش كشيد و فرمود: «انت الحر كما سمتك امك و انت الحر في الدنيا و الاخرة ؛توهمان گونه كه مادرت نامت نهاد، آزاده اي و تو در دنيا و آخرت آزاده هستي .»

كدامين نادم و پشيماني است كه سر بر زانوي خورشيد، در حالي كه يقين به پذيرفته شدن دارد، جان بسپارد.