در فتوحات اسلامي ، مسلمانان مي خواستند عقيده توحيد و ارزش هاي قرآني را نشر دهند و جز خدا و بلند ساختن نام اسلام هدف ديگري نداشتند.

حضرت ابا عبد الله الحسين (ع) در روزگار عثمان كه فتوحات اسلامي گسترش يافته بود، به مرحله جواني رسيده و در اين سال ها بود كه قواي مردانگي امام حسين (ع) در طريق تكامل بود و بر پايه هايي از ايمان و دلاوري و فداكاري قرار مي گرفت . اين دوراني است كه جوان را به ميدان مبارزه مي كشاند و آماده جهاد و فعاليت هاي اجتماعي مي سازد.امام حسين (ع) در چنين دوره اي مهيّاي نبرد بود و مي خواست كه در راه خدا به مبارزه برخيزد و با دشمنان اسلام بجنگد و آيين حق را گسترش بخشد، زيرا جهاد به فرموده حضرت امير مؤمنان (ع) : دري از درهاي بهشت است .

يكي از مسائلي كه از نظر مؤرّخان اسلامي به خوبي روشن نيست و مورد اختلاف است ، شركت نظامي امام حسين (ع) در فتوحات اسلامي است ، شايد علل شك ّ و ترديد بعضي از مورخان و به خصوص تاريخ نويسان شيعي در اين بُعد از ابعاد زندگاني حضرت سيد الشهدا، ناشي از موارد زير است :

الف ) فتوحات اسلامي يك جهاد ابتدايي است ، كه يكي از شرايط آن اذن امام يا منصوب خاص امام است . و در رهبري جامعه اسلامي آن زمان انحراف هايي پديد آمده است و به همين جهت اين فتوحات را هماهنگ با ارزش ها و هنجارهاي اسلامي نمي دانستند.

ب ) جمعي از مورّخان - مانند مسعودي در كتاب (مروج الذهب ) - هيچ اشاره اي به شركت امام حسين (ع) در اين فتوحات ننموده اند.