بازگشت

مقدمه


سخن را از جهاد با اين آيه شريفه آغاز مي كنم :

«اي اهل ايمان با هر كه از اهل كتاب (يهود و نصاري ) ايمان به خداوند و روز قيامت نياورده و آنچه را خدا و رسولش حرام كرده ، حرام نمي دانند و به دين حق نمي گروند، قتال و كارزار كنيد، تا آن گاه كه با ذلت و تواضع به اسلام جزيه دهند»

مي دانيم كه يكي از فروع دين اسلام جهاد است و در ابواب فقه كتابي به نام كتاب (الجهاد) موقعيت خاصي دارد. آياتي راجع به اهمّيت جهاد در جاهاي متعدد قرآن آمده است : قرآن كريم جهاد را منحصراً نوعي دفاع از ارزش هاي اسلامي مي داند و تنها در مواردي آن را جايز مي دانند كه باعث نجات امت هاي طاغوت زده و ستم كشيده گردد، و يا مصالح جامعه اسلامي در معرض خطر قرار گيرد اجازه مي دهد و اين هدف و فلسفه جهاد در اسلام است .

فتوحات اسلامي و جنگ هاي رهايي بخش مسلمانان در دوران صدر اسلام ، مؤيّد و پشتيبان همين حقيقت است كه مردم سرزمين هاي شام و مصر و ايران و روم براي نجات از فرهنگ شرك و فساد و رهايي از دست هيئت هاي حاكم و طاغوتي ، خود را به آغوش اسلام و مبادي و اصول آن انداخت . و غالباً بدون خونريزي . احكام قرآن راپذيرفتند. اين امر بر خلاف تهمت هاي ناروايي است كه دشمنان خدا عليه اسلام تبليغ مي كنند كه اسلام با شمشير گسترش و نفوذ يافت و به زور تحميل شد.

باري ، ائمه طاهرين ما (ع) و بالخصوص حضرت سيد الشهدا حسين بن علي (ع) رهبران و داعيان راستين امت اسلامي براي جهاد و پيكار عليه قواي طاغوتي بودند.پيشوايان معصوم ما (ع) با اين كه با توطئه و نقشه طاغوتيان زمان از صحنه سياسي كنار زده شدند، ولي هرگاه در جامعه انحرافي از احكام اسلامي رخ مي داد و يا حيثيت اسلام به خطر مي افتاد به دفع اين انحراف و حفظ كرامت امت اسلامي مي پرداختند.

حضرت امام حسين (ع) اين فرزند شجاع و برومند امير مؤمنان علي (ع) را مي نگريم كه چگونه جلوي خطر انحراف را مي گيرد، چه در فتوحات اسلامي و چه در جنگ با اهل بغي و چه در روز عاشورا كه با قيام مسلّحانه و ريختن خون مقدّسش و شهادتش ، خطر را از اسلام دفع مي كند.