امام حسين (ع) پس از امتناع از بيعت با حكومت يزيد بن معاويه و اعتراض به حكومت وي عزم به خروج از مدينه نمود. قبل از خروج وصيتي نوشت و به برادرش محمد حنفيه سپرد. وصيت نامه امام حسين (ع) حاوي نكته هاي بسيار عميق و با ارزشي است كه بندبند آن ، حقيقت نهضت امام حسين (ع) را روشن مي سازد.

امام حسين (ع) در اين وصيت نامه با نفي هرگونه خودخواهي ، خوش گذراني ، فساد و تباهي و ستمگري ـ براي خروج از مدينه و مخالفت با بيعت و حكومت يزيد ـ انگيزه اوليه اش را چنين مي فرمايد:

«انّما خرجت ُ لطلب الاصلاح في امة جدي ...». خروج من فقط براي اصلاح طلبي در امور امت جدم پيامبر (ص) است ».

با اين بيان به خوبي روشن مي شود:

1ـ خروج امام براي فرار از بيعت نبوده است ؛

2ـ خروج امام صرفاً به منزله عدم بيعت و اعتراض به دستگاه خلافت يزيد نبوده است ؛

3ـ امام مفسده اي را در جامعه اسلامي احساس نمود و براساس آن در صدد اصلاح آن بر آمد و لذا براي جلوگيري و مقابله با انحراف و مفسده در جامعه ديني راه خروج و حركت از مدينه را در پيش گرفت ؛

4ـ خط و مشي امام حسين (ع) همان سيره پيامبراكرم (ص) و روش پدر بزرگوارش علي بن ابي طالب بوده است . بسي روشن است كه حركت امام حسين (ع) در امتداد خط اصلاح طلبي در فرمان پيامبراكرم (ص) و علي ابن ابي طالب بوده است ؛