فردگرايي غربي ، آن گونه كه در بستر اومانيسم شكل گرفت و منتهي به سودانگاري مطلق گرديد، هرگز در اسلام پذيرفته نيست ؛ زيرا فردگرايي ، ارزش و اخلاقي ناصواب است .

انسان ، مدار و محور اخلاق و ارزش ها نيست . بلكه بايد بدان ها پاي بند باشد. اصول و پايه هاي اخلاقي و قضاياي ارزشي ، امور عيني و مستقل از ذهنيت و خواست وميل آدميان است .

از همين روست كه مباني اصيل اخلاقي ، مطلق و پالوده از نسبيت هستند. سرّعيني بودن و مطلق بودن امهات قضاياي اخلاقي آن است كه اين قضايا در واقع بيانگر وجود رابطه واقعي ميان عمل اخلاقي و كمال نهايي و روحاني آدمي اند.

اگر عدالت ، خوب است و اگر خيانت و جنايت ، بد، از آن روست كه اين امور به واقع موجب كمالاتي روحاني و يا خساراتي معنوي در باطن و حقيقت انسان مي شوند، نه آن كه به دليل كاركرد اجتماعي مثبت اين قضايا يا گرايش و ترجيح ذهني طرفداران آن ها مقبول افتاده اند.

قيام و نهضتي كه امام حسين (ع) بر پا نمودند، نهضتي خدا محورانه و الهي بود، نه فردگرايانه و بر اساس مصلحت فردي .

اين تصور كه قيام حضرت (ع) به دليل مصالح فردي و انتقام گيري از خاندان بني اميه است ، توهمي باطل و غرض ورزانه است كه منشأ آن عدم معرفت به ساحت قدس و ملكوتي ائمه (ع) و از جمله امام حسين (ع) مي باشد.

تمامي حركات و سكنات امام حسين (ع) و از جمله اصلاح گيري ايشان ، هيچ صبغه اي جز صبغه الهي نداشت و رضاي الهي در همه حال ، مورد توجه ايشان بود.

قيام عاشورا چون رنگ خدايي داشت ، جاويدان و پيروز شد. به تعبير حضرت امام (ع)، «شكست نبود كشته شدن سيدالشهداء، چون قيام لله بود، شكست ندارد.»

«آگاه بودند كه ما آمديم اداي وظيفه خدايي بكنيم ، آمديم اسلام را حفظ كنيم .»