براساس انديشه هاي امام حسين (ع) يكي ديگر از شاخص هاي آزادي عدم ِ توجه به متعلقات و آرزوهاي دنيوي است ، آن حضرت مي فرمايند:

«مردم برده دنيايند و از دين تنها اسمي بر سر زبان ها دارند و تا هنگامي كه زندگي خوشي داشته باشند به گرد دين مي گردند اما اگر با پيش آمد ناگواري امتحان شوند دينداران رو به اقليت خواهند رفت ».

انساني كه خود را برده و بنده دنيا مي كند در حقيقت آزاد نيست ، بلكه به نوعي طوق بندگي را به گردن خود آويخته ، امام حسين (ع) با آن بينش عميق كه برخاسته ازروح بلند و فداكار اوست به اين مهم اشاره مي كند، مي فرمايند:

«بندگان خدا، از خدا بترسيد و از دنيا حذر نماييد. اگر بنا بود كه اين دنيا براي كسي باقي بماند، و يا كسي براي اين دنيا باقي بماند پيامبران الهي براي بقاء سزاوارتر از همه بودند ولي خداوند دنيا را بمنظور امتحان آفريده است ، و ساكنان آنرا نيز براي فنا خلق فرموده است پس از دنيا توشه برگيريد كه بهترين توشه ها تقوا است و از خدا بترسيد تا رستگار شويد»

توجه به دنيا و دنيا طلبي انسان را خوار و زبون مي كند، برهمين اساس اوليا ومؤمنان آزادترين افراد بشر مي باشند، امام در اين باره مي فرمايند:

«آنچه كه در روي كره زمين بر آن آفتاب مي تابد از شرق تا غرب ، از دريا تا صحرا،از كوه تا جلگه ، همه و همه در نظر فردي كه از اولياي خداست و اهل معرفت خدا مي باشد همچون سايه اي زودگذر و بي ارزش است كه صلاحيت دلبستگي ندارد. آيا آزاد مردي نيست كه همت كند و اين ته مانده بي ارزش دنيا را براي اهل خود واگذارد، خود را به اين دنياي پست نفروشيد. آگاه باشيد كه چيزي جز بهشت نمي تواند بهاي شما باشد و هركس دل به دنيا ببندد و در پيشگاه الهي به همين دنيا راضي گردد به چيزي پست راضي گشته است ».