هماهنگي در مديريت يعني؛ وحدت بخشيدن به عملكرد نيروها در مسير هدفهاي سازمان، اين وظيفه به شكل هاي مختلف و در قالب برنامه و اجرا بايد مراعات شود.

- هماهنگي و وحدت در هدف؛ هماهنگي در نهضت حسيني در متعالي ترين وجه خود تجلّي يافته بود، همه مؤمنان و عاشقان كه با اهداف و عقايد امام هم نظر بودند، با شنيدن حركت و قيام امام (ع) از نقاط دور دست به سوي امام شتافتند و به شكلي وحدت يافته قيام حسيني را بر پا داشتند. مؤيد اين مطلب سخن خود امام (ع) است كه در پاسخ به محمد حنفيّه مي فرمايد:

«برادر، تصميم گرفته ام كه به مكّه حركت كنم و من و برادرانم و فرزندان برادرانم و گروهي از شيعيان مهيّا و آماده اين سفر هستيم، زيرا اين عده با من هم عقيده بوده و هدف و خواسته آنان همان هدف و خواسته من است.» [1] .

ملاحظه مي كنيد كه وحدت و هماهنگي در هدف از سوي اعضاء نهضت كاملاً وجود داشت؛ زيرا مقصود همه اصحاب براي شركت در نهضت تقرّب به خدا و انجام تكليف امر بمعروف و نهي از منكر بود.

- امّا وحدت و هماهنگي در عمليات؛ اصحاب در پيروي از رهبري نهضت، فعاليتهاي يكساني را انجام مي دادند. در روز عاشورا اصحاب در صف هاي به هم پيوسته، يكرنگي، همراهي و وحدت خود را تا پاي جان خويش به نمايش گذاشتند، و هيچ گونه تعارضي بين عملكردهاي آنان مشاهده نمي شد، همه با هم به رهبري امام (ع) با خون خود به وحدانيّت خداوند شهادت دادند و رمز موفقيت و جاودانگي را عينيّت بخشيدند.

حفظ اصل هماهنگي در آخرين لحظات حيات امام حسين (ع) نيز قابل توجه است؛ امام در روز عاشورا نقطه اي را كه مشرف بر نقاط ديگر بود مركز و قرارگاه خويش قرار داده بود و از آن مكان فرماندهي و عمليات مي نمود به ويژه اينكه آن نقطه نزديك خيام حرم بود و شايد مهم ترين مقصود امام (ع) از انتخاب اين نقطه؛ حفظ هماهنگي لازم نيروهاي عملياتي با نيروهاي پشتيباني و فرهنگي بود، و هر گاه كه در آن نقطه قرار مي گرفت و بانگ «لا حول و لا قوّة إلّا بالّله» سر مي داد، همه نيروهاي در ميدان به ويژه نيروهاي پشتيبان و اهل بيتش قوت و انرژي ديگري مي گرفتند و اين هماهنگي تا آخرين لحظات حيات امام وجود داشت. [2] .