اصولاً مديريت به سرپرستي كردن يك مجموعه انساني به طرف يك مطلوب و هدف مشخص اطلاق مي گردد كه موضوع اصلي آن را انسان تشكيل مي دهد. به عبارت ديگر چنانچه مدير توانست نظام تمايلات عمومي و نظام انديشه و بالاخره «نظام رفتار عيني» مجموعه انساني تحت سرپرستي خويش را به صورتي منسجم و هماهنگ به منظور اجرا مأموريت يا تحقق هدف مشخص سازماندهي و هدايت نمايد مي توان گفت كه مديريت محقق گرديده است.

در نخستين سالهاي قرن 19 ميلادي يك صنعتگر فرانسوي به نام «هنري فايل» چنين اظهار داشت كه همه مديران، پنج وظيفه اساسي يا كار انجام مي دهند كه شامل: تصميم گيري، برنامه ريزي، سازماندهي و هماهنگي، هدايت و رهبري، و نظارت و كنترل است كه در اينجا با شرح و توصيف تحليل گرايانه از چگونگي تدبير امام حسين (ع) در برابر مشكلات و مسائل آماده سازي كاروان و هدايت آن به سوي كربلا، جلوه كار كردهاي مديريتي مورد بحث قرار مي گيرد. [1] .