اين پيامبر بزرگ خدا در اوج بندگي و اخلاص، خويشتن را براي قرباني شدن در راه خدا در اختيار پدرش ابراهيم قرار داد و او نيز با نيكي و مهر براي انجام فرمان حق وارد عمل شد و خداوند او را با واژه ي حليم مفتخر ساخت و او را بنده ي بردبار خود ناميد، و حسين عليه السلام نيز در بردباري، به جايي اوج گرفت كه براي خشنودي خدا و نجات دين و بندگان او از فتنه ي اموي، خويشتن را آماج شمشيرهاي دشمن ساخت.

هنگامي كه اين دو فداكاري را به خوبي مورد نگرش قرار دهيم درخواهيم يافت كه: «فداكاري حسين بي نظير است.»