حسين عليه السلام در هر منزلگاه، ميان مكه و كربلا آن پيامبر بزرگ را ياد مي كرد و به ويژه هديه داده شدن سر مقدسش را، خاطرنشان مي ساخت و اگر نيك بينديشيم اين سخت ترين مصائب به نظر مي رسد، چرا كه شنيدن شماتت دشمن از دور بزرگترين مصيب است و ديدن دشمن سفاك بدون توانايي و امكانات انتقام عادلانه از او، از آن هم سهمگين تر است.اما نگريستن بر دشمن و ديدن سر بريده ي دوست در برابر او و تحمل شرارت و اهانت او، همان گونه كه در مورد حسين عليه السلام اتفاق افتاد، سخت غير قابل تحمل است.اين جنايت بر پيامبر گرامي آنقدر گران آمد كه بر هر كس كه با ديدن سر مقدس حسين عليه السلام در بارگاه ستم اموي، شادمان گردد نفرين كرد. [1] .