نوح بزرگ پيام آوران است و حسين عليه السلام سالار همه ي جوانمردان بهشت.

خانه و جايگاه نوح شرافت يافت، [1] و شهادتگاه حسين عليه السلام از آنجا شرافتش بيشتر شد. [2] .

خداوند در ميان جهانيان به نوح درود فرستاد كه:

«سلام علي نوح في العالمين.» [3] چرا كه نجات مردم از طوفان به خاطر او بود، و به حسين عليه السلام نيز درود باد كه نجات همه ي بشريت از آتش دوزخ به بركت وجود اوست.

نوح دارنده ي كشتي نجات بر امواج آبها بود، و حسين عليه السلام صاحب كشتي نجاتي است كه هر كس بر آن نشيند از آتش هاي بدبختي دنيا و آخرت نجات مي يابد. [4] .

نوح، نهصد و پنجاه سال در ميان قوم خويش زندگي كرد، بر او ستم روا داشتند و تا سرحد بيهوشي او را زدند و خون از گوش هايش جاري شد، [5] و حسين عليه السلام نيز فراسوي مردم دعوت شد و نيمروزي در ميان آنان بود و او را به شهادت رساندند و پيكر پاكش سه روز بر روي خاك ماند و سر مقدسش را بر فراز نيزه ها بردند و ستمي كه در يك ساعت بر او روا داشتند، از نهصد و پنجاه سال بيشتر بود.